Rogier d' Ailly

De wereld bekijken, de wereld zien. Dat is, voor mij tenminste, de bron van beeldende kunst, waar ik altijd naar terugkeer. Figuratieve schilderkunst, dat wil zeggen in gewone spreektaal: dat-je-kan-zien-wat-het-voorstelt, is voor mij altijd een referentiepunt en de oerbron. Ook omdat kunstenaars laten zien dat ze steeds opnieuw die zichtbare werkelijkheid kunnen weergeven en vertalen op een eigentijdse of tijdloze manier. Dit verveelt nooit.

Mijn kunst heeft altijd verwezen naar de zichtbare werkelijkheid, maar ook naar de raadselachtigheid - de onwerkelijkheid - van wat er om ons heen te zien is, zowel in de natuur, als in de steden en constructies die wij als mensen zelf gemaakt hebben. Ook het portret is een confrontatie met de werkelijkheid en de vreemdheid van de ander, of van jezelf. Als je jezelf schildert, en naar jezelf kijkt, word je ook een ‘ander’. Dat is het gebied tussen herkenning en verwondering.

Licht, compositie, tekening, kleur en toon moeten dit vormgeven, en vooral: intensiveren. Vanaf mijn eerste koortsdromen is de ervaring van ruimte, en de positie die je daar als individu in inneemt, me altijd een oer-raadsel gebleven. Het heeft denk ik te maken met de een gevoel van isolement in een wereld, waarmee je toch onlosmakelijk verbonden bent en die een sublieme maar ongrijpbare schoonheid biedt. De mythe van Narcissus, die zichzelf ziet in het wateroppervlak, is een oerbeeld van die dubbelheid. Dat de mens zich realiseert dat hij overal, ook in hetgeen hem wezensvreemd schijnt ,of ver verwijderd lijkt, zichzelf ziet. Zichzelf… maar dan anders.

website: www.rogierdailly.nl